انواع روان کننده

پتروشیمی دانشمند، تولید کننده انواع روان کننده بتن و روان کننده کاشی و سرامیک، آماده ارائه محصولات به مشتریان گرامی می باشد.

روان کننده چیست؟

به ماده ای که می تواند اصطکاک، گرما و سایش را زمانی که به صورت لایه ای بین سطوح جامد و نیمه جامد قرار می گیرد، کاهش دهد، روان کننده می گویند. در واقع تعریف روان کننده در صنایع مختلف متفاوت است. در بیان ساده تر می توان گفت که این ماده می تواند مشکلات ناشی از اصطکاک را کاهش دهد یا از آن ها جلوگیری کند.

روان کننده ماده ای است که به کاهش اصطکاک بین سطوح در تماس متقابل کمک می کند که در نهایت حرارت تولید شده هنگام حرکت سطوح را کاهش می دهد. همچنین ممکن است عملکرد انتقال نیرو، انتقال ذرات خارجی، یا گرم کردن یا خنک کردن سطوح را داشته باشد. خاصیت کاهش اصطکاک به عنوان روانکاری شناخته می شود.

تاریخچه روان کننده ها:

روان کننده ها هزاران سال است که مورد استفاده قرار گرفته اند. صابون های کلسیمی در محور ارابه ها به 1400 سال قبل از میلاد مسیح شناسایی شده است. در زمان اهرام، سنگ های ساختمانی بر روی الوارهای آغشته به نفت می لغزیدند. در دوران روم، روان کننده ها بر اساس روغن زیتون و روغن کلزا و همچنین چربی های حیوانی بودند. رشد روانکاری در انقلاب صنعتی با استفاده از ماشین آلات مبتنی بر فلز شتاب گرفت. در ابتدا با تکیه بر روغن‌های طبیعی، نیاز به چنین ماشین‌هایی در اوایل دهه 1900 به سمت مواد مبتنی بر نفت تغییر یافت. پیشرفت با توسعه تقطیر خلاء نفت، همانطور که توسط شرکت نفت وکیوم توصیف شد، به دست آمد. این فناوری اجازه می دهد تا مواد بسیار غیرفرار را که در بسیاری از روان کننده ها رایج است، تصفیه کنند.

کاربرد روان کننده:

در واقع روانکار ها عمدتاً برای کاهش اصطکاک و کمک به عملکرد بهتر و کارآمد مکانیسم استفاده می شود.

علاوه بر کاربردهای صنعتی، مانند تولید روغن و گریس و استفاده در دستگاه های صنعتی، مورد مصرف در صنعت تراشکاری و ساخت و تولید بتن و کاشی و سرامیک و غیره …، روان کننده ها برای بسیاری از اهداف دیگر نیز استفاده می شوند. کاربردهای دیگر آن ها عبارتند از استفاده در صنایع غذایی و پخت و پز (مانند روغن ها و چربی های مورد استفاده در ماهیتابه ها، در پخت برای جلوگیری از چسبیدن غذا)، کاربردهای زیستی بر روی انسان و پزشکی (مانند روان کننده های مفاصل مصنوعی، معاینه اولتراسوند).

ویژگی های روان کننده خوب:

• نقطه جوش بالا و نقطه انجماد پایین (به منظور مایع ماندن در محدوده وسیع دما)
• شاخص ویسکوزیته بالا
• پایداری دمایی
• پایداری هیدرولیک
• امولسیون پذیری
• پیشگیری از خوردگی
• مقاومت بالا در برابر اکسیداسیون

فرمولاسیون روان کننده ها:

به طور معمول روان کننده ها حاوی 90٪ روغن پایه  و کمتر از 10٪ مواد افزودنی هستند. روغن های گیاهی یا مایعات مصنوعی مانند پلی اولفین های هیدروژنه، استرها، سیلیکون ها، فلوروکربن ها و بسیاری دیگر گاهی اوقات به عنوان روغن پایه استفاده می شوند. افزودنی ها باعث کاهش اصطکاک و سایش، افزایش ویسکوزیته، بهبود شاخص ویسکوزیته، مقاومت در برابر خوردگی و اکسیداسیون، پیری یا آلودگی و غیره می شوند.

روان کننده های غیر مایع شامل پودرها (گرافیت خشک، PTFE، دی سولفید مولیبدن، دی سولفید تنگستن و غیره)، نوار PTFE مورد استفاده در لوله کشی، بالشتک هوا و غیره هستند. روان کننده های خشک مانند گرافیت، دی سولفید مولیبدن و دی سولفید تنگستن نیز در دماهای (تا 350 درجه سانتیگراد) بالاتر از روانکارهای مایع و روغنی که قادر به کارکرد هستند، روانکاری می کنند. علاقه محدودی به خواص اصطکاک کم لایه‌های لعاب اکسید فشرده تشکیل شده در چند صد درجه سانتیگراد در سیستم‌های لغزشی فلزی نشان داده شده است، با این حال، استفاده عملی به دلیل ماهیت فیزیکی ناپایدار آنها هنوز سال‌ها باقی مانده است.

تعداد زیادی از افزودنی ها برای ایجاد ویژگی های عملکردی به روان کننده ها استفاده می شود.