پایدار کننده آب اکسیژنه

پایدار کننده آب اکسیژنه:

این پایدار کننده آب اکسیژنه ترکیبی از نمک های اسید ارگانیک، به صورت محلول زرد رنگ می باشد. از طرفی با کنترل و اکسید شدن، اکسیژن نوزاد در حین فرآیند باعث ایجاد سفیدی خوبی می گردد. پایدار کننده آلی برای پراکسید که در حین فرآیند سفیدگری پارچه های پنبه ای و مخلوط قابل به کارگیری است.

جدول مشخصات فنی پایدار کننده آب اکسیژنه:

.

پایدارکننده آب اکسیژنه چیست؟

پایدار کننده آب اکسیژنه، همان تثبیت کننده سفید کننده پراکسید هیدروژن است. برای کنترل تجزیه پراکسید هیدروژن باید تثبیت کننده ها به محلول سفید کننده اضافه شوند. تثبیت کننده ها با ارائه عملکرد بافر کننده برای کنترل pH در سطح مطلوب و پیچیدگی با فلزات کمیاب که تخریب الیاف را کاتالیز می کنند، عمل می کند. تثبیت کننده ها شامل سیلیکات سدیم، ترکیبات آلی و فسفات ها هستند.

افزودن الکل، گلیسیرین یا اسید بربیتوریک باعث پایداری پراکسید هیدروژن می شود. پراکسید هیدروژن همچنین در حضور فلزات سنگین ریز مانند مس، آهن، منگنز، نیکل، کروم و غیره یا اکسیدهای آن ها با آزادسازی اکسیژن تجزیه می شود.

2H₂O₂  →  2H₂O + O₂

امولسیون کننده ها:

نمک سدیم کربوکسی متیل سلولز (CMC) معمولاً به عنوان تثبیت کننده یا امولسیون کننده استفاده می شود. از امولسیفایر برای تثبیت امولسیون استفاده می شود. این ترکیب نوعی امولسیون کننده، امولسیفایر پلیمری، متناسب با انواع روش های آماده سازی امولسیون است. امولسیفایرهای پلیمری، پلیمرهای نامحلول در آب هستند که به راحتی در رابط روغن و آب مستقل از نوع روغن لنگر می اندازند. امولسیون ها به عنوان مایعات، یک ساختار داخلی ساکن نشان نمی دهند. معمولاً فرض می شود که قطرات پراکنده شده در محیط پراکندگی از نظر آماری توزیع می شوند.

دو مایع می تواند انواع مختلف امولسیون را تشکیل دهد. به عنوان مثال: روغن و آب می توانند اولاً یک امولسیون روغن در آب تشکیل دهند، جایی که روغن فاز پراکنده است و آب محیط پراکندگی می باشد. دوما، آن ها می توانند یک امولسیون آب در روغن تشکیل دهند، جایی که آب فاز پراکنده دارد و روغن فاز خارجی است. مانند امولسیون آب در روغن  و امولسیون روغن در آب. در انواع امولسیون ها، امولسیفایر وظیفه تثبیت مولکول های پراکنده مایع را در یک محیط دیگر دارد.

پایدار کننده سفید کننده آب اکسیژنه:

سیلیکات های سدیم متداول ترین و موثرترین تثبیت کننده های پراکسید هیدروژن (آب اکسیژنه) هستند. ممکن است از آن ها به عنوان سیلیکات کلوئیدی آب شیشه، ارتو سیلیکات یا متا سیلیکات نیز استفاده شود.

مکانیزم تثبیت کننده آب اکسیژنه:

مکانیز پایدار کننده آب اکسیژنه به طور کامل شناخته نشده است. با این حال سیلیکات ها تمایل طبیعی به یون های آهن دارند و یون های آهن به طور طبیعی در پنبه وجود دارند. پراکسید هیدروژن اسید ضعیفی است و در آب یونیزه می شود و یونی هیدروژن و یون هیدروکسیل تشکیل می دهد که یک نوع سفید کننده فعال است.

–H₂O₂ + H₂O → H⁺+OOH

این واکنش توسط یون های فلزی مانند یون های آهن کاتالیز می شود. این واکنش مطلوب نیست زیرا استفاده بی اثر از پراکسید است و باعث آسیب به فیبر می شود.

H₂O₂ + H₂O → H₂O+O₂

این امکان وجود دارد که سیلیکات ها بر روی یون های آهنی موجود در فیبر جذب شوند و گونه ای تولید کنند که ضمن کاهش تجزیه سفید کننده و آسیب الیاف، سفید شدن را افزایش می دهد. با وجود یون های تثبیت کننده منیزیم نیز افزایش می یابند. منیزیم به عنوان یک بافر pH عمل می کند. با افزایش غلظت–OOH در هنگام سفید شدن، هیدروکسید منیزیم (Mg(OH)₂) رسوب می کند و غلظت –OOH را کاهش می دهد. محلول های سفید کننده که فقط حاوی یون های منیزیم هستند، از پایداری خوبی برخوردارند، اما اثر سفید کنندگی به اندازه زمانی که سیلیکات ها در آن قرار دارند خوب نیست.

نمک های منیزیم می تواند در سفید سازی منسوجات به عنوان بافرهای pH استفاده شود. در سفید سازی پراکسید هیدروژن نیز به عنوان بافرهای pH استفاده می شود.

خاصیت پایدار کننده آب اکسیژنه:

پایدار کننده آب اکسیژنه، یک پایدارکننده عالی است که در پروسه سفیدگری، پنبه یا مخلوط پنبه و الیاف مصنوعی قابلیت پایدارسازی پر اکسید را دارد.  از فعالیت کاتالیستی یون های فلزی مثل آهن، منیزیم و مس جلوگیری به عمل می آورد و از طریق تشکیل کمپلکس با کلسیم و منیزیم، سختی آب را کاهش می دهد. به طوری که  1 گرم از ماده JP-H₂O₂ در pH برابر 11-10 قادر است 15 گرم یون منیزیم و 135 میلی گرم یون آهن را از بین ببرد.

کاربرد پایدار کننده آب اکسیژنه:

پایدار کننده برای سفید گری کلد پد پچ پر اکسید هیدروژن و سفید گری با روش غیر مداوم و نیمه مداوم و مداوم برای پارچه هایی از پنبه و ترکیبات آن تهیه شده است.

ویژگی های پایدار کننده آب اکسیژنه:

• ظرفیت پایداری کنندگی پراکسید آن خوب است.
• ظرفیت اتوپذیری بالا برای پارچه
• مقاوم در برابر آب سخت با غلظت های معمول
• کف کم
• به راحتی شسته و کنده می شود.
• بدون سیلیکات است.

دوز مصرف پایدار کننده آب اکسیژنه در سیستم رمق کشی:

دوز مصرف پایدار کننده یا تثبیت کننده آب اکسیژنه در سیستم رمق کشی بین 0.5 تا 0.25 گرم بر لیتر می باشد.

دوز مصرف پایدار کننده آب اکسیژنه در سیستم مداوم:

دوز مصرف پایدار کننده در سآب اکسیژنه 2 الی 8 گرم بر لیتر است.

شرایط نگهداری پایدار کنننده آب اکسیژنه:

در ظروف پلمپ و در دمای اتاق به مدت 6 ماه قابل نگهداری است.

لیست قیمت پایدار کننده آب اکسیژنه: