نرم کن پارچه

نرم کن پارچه:

نرم کن یا نرم کننده پارچه، نرم کننده ای است که به طور معمول در طول چرخه شستشو در ماشین لباسشویی برای شستن لباس، اعمال می شود، تا سختی لباس را که پس از شستشو در هوا خشک می شود، کاهش دهد. برخلاف مواد شوینده لباسشویی، نرم کننده های پارچه ممکن است نوعی کمک به لباسشویی محسوب شوند.

ویژگی انواع نرم کن ها در پارچه:

فرآیند تولید نرم کن پارچه:

ترکیبات نرم کننده پارچه به طور کلاسیک از نمک های آمونیوم کواترنر پلی آلکیل و به طور خاص از مواد نرم کننده پارچه آمونیوم کواترنر متصل به استر دارای یک یا چند زنجیره آلکیل کاملا اشباع شده، تشکیل شده است. این سورفاکتانت ها به دلیل ساختار و حلالیت کم از ویژگی های امولسیون ضعیف برخوردار هستند. بنابراین، افزودن یک روغن، به ویژه روغن سیلیکون، به ترکیب نرم کننده پارچه به دلیل ادغام ذرات منجر به بی ثباتی محصول، بسیار دشوار است.

نرم کن ها از متداول ترین مواد شیمیایی نساجی هستند. بیشتر نرم کن ها از مولکول هایی تشکیل شده اند که دارای هر دو ماده، آبگریز و یک جز آب دوست هستند.

نرم کن ها با توجه به انواع و ساختارهای یونی آن ها می توانند: به عنوان (کاتیونی، آنیونی یا غیر یونی) دسته بندی شوند. این کلاس ها خصوصیات مختلفی دارند و هر کدام در موارد خاص مزایای خاص خود را دارند. بیشتر نرم کن ها حلالیت کمی در آب دارند و آن ها معمولاً به صورت روغن در امولسیون های آب حاوی 20-30٪ مواد جامد تهیه می شوند.

اصطلاح احساس دست در نساجی چیست؟

احساس پارچه یا لباس در هنگام لمس به عنوان “دست” آن شناخته می شود. که به آن احساس دست می گویند. احساس دست مهم است و اصلاح دست یکی از متداول ترین اهداف در اتمام پارچه است.

درمان هایی که باعث انعطاف پذیری بیشتر پارچه می شوند، تأثیر نرمی و لطافت را به آن ها می دهد.

نرمی از انعطاف پذیری بیشتر فیبرها و کاهش اصطکاک بین الیاف حاصل می شود.

ماده ای که می تواند الیاف نساجی را انعطاف پذیرتر کرده و سطح الیاف را روان کند، می توان به عنوان نرم کننده استفاده کرد.

اصطلاح دست موقت در نساجی چیست؟

دست سازی اثر مخالف نرم شدن دارد. سازندگان، دست سفتی را به الیاف و پارچه اضافه می کنند. موادی که باعث سفت شدن الیاف می شود، اتصال الیاف به یکدیگر یا افزایش اصطکاک بین الیاف می توانند محصولات نساجی سفت تری ایجاد کنند. امکان دارد اتمام کارهای دستی به صورت موقت یا با دوام باشد. یک سازنده دست موقت، به منظور بهبود ویژگی های دوخت پارچه یا افزودن وزن و قابل توجه تر نشان دادن پارچه برای مصرف کننده، به آن نرم کن اضافه می کند. نشاسته اصلاح شده و پلی وینیل الکل متداول ترین مواد شیمیایی برای به وجود آوردن احساس خوب دست در صنعت نساجی هستند.

از آنجا که این ترکیبات محلول هستند و یا در آب قابل پخش هستند، می توان آن ها را با پر کردن از محلول های آبی و به دنبال آن خشک کردن استفاده کرد. پلیمرهای حاوی وینیل استات، کوپلیمرهای اکریلیک و پلیمرهای حرارتی ساز، سازنده دست با دوام تری هستند. یعنی این دسته از ترکیبات در به وجود آوردن احساس دست مواد کارآمدی هستند. آن ها معمولاً محلول های آبی، امولسیون یا پراکندگی هستند و می توانند با استفاده از یک فرآیند پخت خشک روی پارچه ها استفاده شوند.

پلیمرهای ترموست کننده اتصالات عرضی بالقوه برای الیاف سلولز هستند، اما عملکرد آن ها عمدتا توسط پلیمریزاسیون در سطح الیاف در مرحله پخت کاربرد است. پلیمرهای حاوی وینیل استات و کوپلیمرهای اکریلیک با مکانیزم مشابه نشاسته و پلی وینیل الکل عمل می کنند، اما می توانند فیلم های محلول در آب را روی سطح فیبر تشکیل دهند و بنابراین شستشو با دوام هستند.

اتمام پارچه باعث بهبود دسته، مقاومت در برابر چین و چروک، مقاومت در برابر لکه یا خاک می شود. روان کننده هایی مانند سیلیکون ها یا ترکیبات پلی اتیلن ممکن است با افزایش تحرک فیبر و نخ در ساختار پارچه، مقاومت در برابر سایش فلکس را بهبود ببخشند. آن ها اثر کمتری بر مقاومت در برابر سایش پارچه دارند، زیرا این خاصیت بیشتر از اتصال فیبر و نخ، به اتصال فیبر خوب بستگی دارد. این نرم کننده ها باعث افزایش مقاومت پارگی و کشیدگی پارچه های ویسکوز با رزین می شوند. اما مقاومت در برابر سایش صاف را کاهش می دهند و مقاومت در برابر سایش فلکس را تحت تأثیر قرار می دهند.

اصطلاح اتمام نرم کن چیست؟

اتمام نرم کن در واقع نوعی اصلاح سطح فیبر است، زیرا نرم کن ها تأثیرات اصلی خود را روی سطح فیبر ایجاد می کنند. در فرآیندهای اتمام، مولکول های نرم کن می توانند توسط فیبر جذب شده و به روش خاصی به سطح فیبر متصل شوند، که به ماهیت یونی مولکول نرم کننده و آبگریزی نسبی سطح فیبر بستگی دارد.

نرم کن های کاتیونی، مانند نمک های آمونیوم کواترنر، نمک های آمین، ایمیدازولین ها و کواترنرها با گروه های استر، با انتهای بار مثبت خود به سمت فیبر نیمه منفی (پتانسیل زتا) جهت گیری می کنند، نرم شدن و روانکاری در ایجاد یک سطح جدید از زنجیره های کربن آبگریز که ویژگی عالی را ایجاد می کنند، وجود دارد. آن ها تمایل ذاتی برای اکثر الیاف دارند و این خاصیت نرم کن ها را با استفاده از روش های اگزوز قابل استفاده می کند. نرم کن های آنیونی، مانند نمک های آلکیل سولفات و نمک های آلکیل سولفونات، با انتهای بار منفی خود که از سطح فیبر با بار منفی که دفع می شوند، جهت گیری می کنند. این امر منجر به آب دوزی بالاتر می شود، اما در مقایسه با نرم کن های کاتیونی نرم شدن کمتری ایجاد می شود.

نرم کن های آنیونی برای اکثر الیاف میل ذاتی ندارند و در فرآیندهای دسته ای روی پارچه ها تخلیه نمی شوند. آن ها با استفاده از بالشتک مناسب ترین کاربردها هستند. جهت نرم کن های غیر یونی، مانند مواد اتوکسیله، سیلیکون ها و واکس های هیدروکربن، به ماهیت سطح الیاف بستگی دارد. با اینکه قسمت آب دوست نرم کن به سطوح آب دوست جذب می شود و قسمت آبگریز جذب سطوح آبگریز می شود.

اتمام پوشش ها اغلب با پوشاندن سطح پارچه با مواد پلیمری و افزایش اتصال فیبر:

• مقاومت در برابر سایش یک پارچه را افزایش می دهند.
• آن ها در بهبود مقاومت در برابر سایش انعطاف پذیر کمتر هستند.
• شبکه های پلیمری انعطاف پذیر مانند پلی اکریلات ها و پلی اورتان ها که با استفاده از رسوب پلیمر به الیاف، نخ ها و سطوح پارچه اعمال می شوند.
• مقاومت در برابر سایش پارچه های پنبه ای با فشار باد را افزایش می دهند.
• این فیلم ها سخت و انعطاف پذیر هستند و تمایل کمتری به سفت شدن پارچه نسبت به پوشش های وینیل و لاستیک دارند.
• فیبر را به جای جذب انرژی ماده ساینده از پوشش سطح محافظت می کنند.
• نرم کن های پارچه ای با کیفیت بالا لباس های شما را نرم و بدون چین و چروک می کنند، و بوی مطبوعی دارند.

نرم کن مایع پارچه:

نرم کن مایع گران ترین گزینه شما در هر بار است، اما در از بین بردن بو و نرم شدن لباس نیز بسیار موثر است. گرچه از آنجا که به ماشین لباسشویی اضافه می شود، ضد شهودی به نظر می رسد، اما مایعات میزان استاتیک لباس شما را کاهش می دهد. نرم کننده های مایع همچنین دارای کاربردهای جایگزین شگفت انگیزی هستند، از جمله از بین بردن لکه های آب سخت، انعطاف پذیر نگه داشتن پارچه و خلاص شدن از شوک استاتیک حاصل از پرزهای پارچه.

اصطلاح اتمام پارچه در صنعت نساجی چیست؟

هر عملیاتی که خصوصیات فیزیکی پارچه را بهبود بخشد، به عنوان “اتمام” نامیده می شود. نرم کن یک ماده اتمام دهنده است که وقتی روی مواد منسوجات قرار می گیرد، دسته خود را بهبود می بخشد و باعث ایجاد لمس دلپذیر می شود. به عنوان یک قاعده کلی، مواد نرم کن اعمال شده روان کننده ها هستند، که باعث تسهیل لغزش الیاف در داخل ساختار پارچه می شوند، بنابراین تغییر شکل و چروک شدن پارچه را راحت تر می کنند. در بیشتر موارد، مدت زمان اثر محدود است، زیرا محصولات استفاده شده در طول درمان با شستشوی بعدی از بین می رود. به همین دلیل باید در مرحله آخر درمان استفاده شوند.

انواع نرم کن های پارچه:

• نرم کن غیر یونی پارچه
• نرم کن آنیونی پارچه
• نرم کن کاتیونی پارچه

نرم کن غیر یونی پارچه:

نرم کن های غیر یونی پارچه، به طور کلی اترها و استرهای پلی گلیکول، محصولات اتوکسیله، پارافین ها و چربی ها هستند. این عوامل نرم کننده به طور کلی کارآیی کمتری نسبت به آنیونی و کاتیونی دارند اما در برابر اثرات آب های سخت، اسید یا محیط پایه، مقاومت می کنند و همچنین در حضور کاتیون ها و آنیون ها پایدار هستند. از آنجا که هیچ شارژ یا باری ندارند، عمدتا با استفاده از اجبار مانند روش های پر کردن اعمال می شوند. از جمله مزایای آن ها می توان به دسته بزرگ تر و نرم تر را انجام می دهد. سایه رنگ ها را تغییر نمی دهد و با OBA و رزین ها سازگار است.

نرم کن های آنیونی پارچه:

نرم کن های آنیونی پارچه، با تراکم اسیدهای چرب تولید می شوند. آن ها ویژگی های خوبی به عنوان مواد نرم کننده و روان کننده دارند و به پارچه دست پر می دهند. در محیط آب سخت و اسیدی ناپایدار هستند. عوامل اتمام آنیونی دارای گروه آب دوست صاف هستند. سلولز با خیس شدن بار منفی به دست می آورد، و گروه آبگریز با بار مثبت را به خود جلب می کند و گروه آب دوست از سطح فیبر دور می شوند. از جمله مزایای آن ها خواص دوباره پر کردن، ثبات خوب در برابر گرما و زردی کم تر است. این ترکیبات برای روانکاری کاموا مناسب هستند.

نرم کننده های آنیونی در دمای نرمال پردازش پارچه با حرارت پایدار هستند و با سایر اجزای حمام های رنگی و سفید کننده سازگار هستند. آن ها می توانند به راحتی شسته شوند و اثرات ضد الکتریسیته ای قوی و خواص خوب غوطه وری خوبی ایجاد کنند، زیرا گروه های آنیونی آن ها به سمت بیرون جهت دارند و توسط یک لایه هیدراتاسیون ضخیم احاطه شده اند. آن ها اغلب برای کاربردهای خاص مانند منسوجات پزشکی یا ترکیب با مواد روشن کننده فلورسنت آنیونی استفاده می شوند.

ویژگی نرم کن های کاتیونیک پارچه:

نرم کن کاتیونی در هنگام نرم کردن و پایان دادن به پارچه استفاده می شود. این فرمول از ترکیبات شیمیایی درجه بهینه در طبیعت قابل پخش با آب سرد و گرم تشکیل شده است. این نرم کننده ها به پارچه، لطافت و ابریشمی می بخشند. نرم کننده در غلظت ها و رقت های مختلف موجود است، نرم کننده، لطافت و حالت ابریشمی به پارچه می دهد. از نظر ماهیت آن ها دارای طبیعت کاتیونی هستند و تمایل زیادی به الیاف سلولز دارد. قابل پخش در آب سرد و گرم می باشند و می توانند احساس نرم تولید کنند. روانکاری نخ را بداهه می کنند و از دست دادن ویژگی های جسمی را به حداقل برسانید.از آن ها برای مواد سلولزی، الیاف پنبه و پارچه های پلی استر استفاده می شود. این نرم کننده ها به طور گسترده ای توسط چندین صنعت نساجی برای تهیه روکش نرم، چین دار و کرکی پارچه ها استفاده می شود. این مواد با داشتن ترکیبات فعال و نتایج موثر، مطابق با استانداردهای بازار بین المللی تولید می شوند.

مکانیسم عمل نرم کننده ها:

شستشوی ماشین باعث فشار شدید مکانیکی منسوجات، به ویژه الیاف طبیعی مانند پنبه و پشم می شود. الیاف سطح پارچه له شده و فرسوده می شوند و این حالت هنگام خشک شدن لباسشویی در هوا سفت و سخت می شود و احساس سختی به لباسشویی می دهد. افزودن نرم کننده مایع پارچه به شستشوی نهایی (نرم کننده چرخه شستشو) باعث می شود لباس های شسته شده نرم تر شوند.

نرم کننده های پارچه معمولاً به صورت مایع هستند. نرم کن های مایع پارچه را می توان به صورت دستی در طول چرخه شستشو یا به صورت خودکار در صورت وجود دستگاه درایو مخصوص این منظور، اضافه کرد. نرم کن های مایع پارچه ای نیز ممکن است روی تکه ای از خشکشویی مانند پارچه شستشو ریخته و توزیع شوند.

نرم کن های پارچه، سطح پارچه را با ترکیبات شیمیایی که دارای بار الکتریکی هستند، می پوشانند و باعث می شوند نخ ها از سطح “بلند شوند” و در نتیجه بافت نرم و لطیف تری به آن ها می بخشد. نرم کن های کاتیونی با جذب الکترواستاتیک به گروه های دارای بار منفی روی سطح الیاف متصل می شوند و بار آن ها را خنثی می کنند. سپس زنجیره های آلیفاتیک طولانی به سمت خارج فیبر قرار می گیرند و به آن ها چربی می بخشد.

نرم کن های پارچه ویژگی های آنتی استاتیک را به پارچه ها منتقل می کنند و بنابراین از تجمع بارهای الکترواستاتیکی بر روی الیاف مصنوعی جلوگیری می کنند، که به نوبه خود باعث از بین رفتن چسبندگی پارچه در هنگام دست زدن و پوشیدن، صدای ترک خوردن و جذب گرد و غبار می شود. همچنین نرم کن های پارچه باعث سهولت در اتو کشیدن پارچه ها شده و به کاهش چین و چروک لباس کمک می کنند. علاوه بر این، آن ها زمان خشک شدن را کاهش می دهند، تا وقتی لباس خشک شده نرم می شود، انرژی صرفه جویی شود. همچنین، آن ها می توانند عطر و بویی دلپذیر به لباسشویی بدهند.

نرم کننده های پارچه:

نرم کن های اولیه پنبه معمولاً بر پایه امولسیون آب صابون و روغن زیتون، روغن ذرت یا روغن پیه ساخته می شدند. ترکیبات نرم کننده از نظر میل به پارچه های مختلف متفاوت هستند. بعضی بهتر روی الیاف پایه سلولز کار می کنند (یعنی پنبه)، بعضی دیگر تمایل بیشتری به مواد آبگریز مانند نایلون، پلی اتیلن ترفتالات، پلی اکریلونیتریل و غیره دارند. ترکیبات جدید مبتنی بر سیلیکون، مانند پلی متیل سیلوکسان، با روانکاری الیاف کار می کنند. تولیدکنندگان نیز از مشتقات دارای گروه های عملکردی حاوی آمین یا آمید استفاده می کنند. این گروه ها اتصال نرم کننده را به پارچه ها بهبود می بخشند.

از آنجا که نرم کننده ها اغلب آبگریز هستند، معمولاً به شکل امولسیون ظاهر می شوند. در فرمولاسیون های اولیه، صابون های دست دوم به عنوان امولسیون کننده تولید می شود. امولسیون ها معمولاً مایعات شیری مات هستند. با این حال، میکرو امولسیون هایی نیز وجود دارند که قطرات فاز آبگریز به طور قابل توجهی کوچک تر هستند. میکروامولسیون مزیت افزایش توانایی ذرات کوچک تر برای نفوذ به الیاف را فراهم می کند. سازندگان اغلب از مخلوط سورفاکتانت های کاتیونی و غیر یونی به عنوان امولسیون کننده استفاده می کنند. رویکرد دیگر یک شبکه پلیمری، یک پلیمر امولسیونی است.

علاوه بر مواد شیمیایی نرم کننده پارچه، نرم کننده های پارچه ممکن است شامل اسیدها یا بازها برای حفظ pH مطلوب برای جذب، عوامل ضد کف کننده سیلیکون، تثبیت کننده های امولسیون، مواد معطر و رنگ باشند.

سورفاکتانت های کاتیونی به عنوان نرم کننده های پارچه استفاده می شوند:

لیست قیمت نرم کن پارچه: